Nanno Aeilt Groeneveld (★02-04-1951 – †10-03-2023)

In memoriam

Op 10 maart, de dag voor de Head, waar hij zoveel jaren in de Hunze veteranen-8 aan deelnam, overleed Nanno Groeneveld. Roeien, het deel uitmaken van een roeiploeg, van een roeivereniging, is zijn hele leven belangrijk voor hem gebleven. Het ultieme genieten van het samenspel van harmonie, balans en ritme van de ploeg in de boot.

Hoe belangrijk was het samenzijn met “Tineke’s veteranen” voor hem! De zaterdagochtenden: de outing, zijn oude kloffie aan, trainen, en daarna: het samenzijn. Koffie. Een stuk taart. Met elkaar praten.

Nanno was een onvermoeibare motor: met zijn kracht jarenlang in het middenschip, met zijn diepgevoelde menselijkheid een steun voor de hele ploeg en voor vele vrienden die het nodig hadden. Nanno en Gré’s huis was altijd open voor ieder die langskwam. Altijd een open deur en een open oor.

Hij heeft, samen met Gré, alle voor- en tegenspoed in zijn leven intens beleefd. Er moeten momenten geweest zijn dat hij dacht: “ik kan écht niet meer, dit is het maximale dat ik kan hebben.” En toen krabbelde hij weer op, kreeg nog een tik, krabbelde weer op. Nooit moegestreden.

Het roeien werd minder, en uiteindelijk werd het coachen en sturen. Hij bereidde dat met Gré ook nauwkeurig voor zodat het perfect liep, zodat wij allemaal genoten van zijn aanwezigheid. En tot zijn laatste dag was hij het sociale middelpunt voor ons allen, met humor, relativeringsvermogen en menselijkheid.

Onverwacht was COVID de laatste jaren toch een zegening: we vonden het “ergo-zoomen” uit: drie keer per week met zes tot twaalf mannen en vrouwen samen een uur een trainingsschema afwerken, elkaar zien en spreken. Goed voor de revalidatie van lichaam, hoofd en hart!

Nanno, zoals wij hem blijven herinneren: Menselijkheid, Trouw, Doorzettingsvermogen, en Kracht.