Waterwolf weemoed

Tuudeluut-puudeluut Tuudeluut-puudeluut, 05.50uur en de radar sound van de wekker haalt me ruw uit de slaap die ik nog maar net gevat had. De gedachte aan morgen heeft ervoor gezorgd dat de slaap niet wilde komen. Enkele weken geleden hadden sommigen uit onze groep de Waterwolf genoemd. Voor Betty en José was dit reden om hun uiterste best te doen een Nieuwe Leden boot aan de start te krijgen. Aan ons nu de taak om hun vertrouwen niet te beschamen. Enfin, de morgen is nu daar, dus geen gedraal, twee krentenbollen voor de lunch smeren, ook nog een bammetje voor nu, en op de fiets naar de club. Hoewel nog weinig mensen aanwezig zijn zoemt het al van de bedrijvigheid; de geur van koffie, de inschrijftafel met de boot nummers en het langzaam binnendruppelen van de roeiers en roeisters.
Om kwart over zeven op het vlot is de rust van een half uurtje eerder wel verdwenen. Een kakofonie van gezond gespannen deelnemers is bezig met het naar buiten tillen en gereedmaken van hun boten. Eén voor één kiezen ze het sop en varen met light peddel naar de sluis om daar al dobberend te wachten op de eerste schutting. Ook wij kunnen ietwat vertraagd het water op (de wet van de evenredigheid tussen de mate van wedstrijd spanning en de lengte van de rij voor de dames toiletten blijkt ook op de Hunze te gelden).

Door wind en regen

Na de sluis roeien we rustig naar de start en als tweede boot mogen we al snel vliegend de Waterwolf aanvallen. De eerste etappe tot Zuidhorn kenmerkt zich door rustig weer, af en toe een zonnetje, enkele C4en die een verkeerd kanaal inschieten waardoor we meerdere keren door dezelfde boten ingehaald worden, enthousiaste aanmoedigingen, een even enthousiaste en meefietsende José, in Zuidhorn afgevlagd worden en zonder te kunnen plassen direct door te moeten voor de oversteek van het kanaal.
Gelukkig kunnen we een kilometertje voor Niezijl eindelijk naar de kant voor een kleine boodschap en stoeltjesdans (3 naar stuur, stuur naar 2, 2 naar 3 etc.).
Dan volgt Niezijl met de herstart; de wind trekt aan, een stuurboord bocht onder een brug door blijkt lastig te nemen met het commando stuurboord strong; gelukkig valt de botsing tegen de brugpijler mee, en door maar weer. Even later volgt de eerste en enige hoosbui van de dag en voor we er erg in hebben verschijnt aan bakboord de Waterwolf!! Nou, “dat viel reuze mee” zie ik iedereen denken, en ook ik denk bij mezelf: “nu nog een stukje naar Garnwerd en dan zijn we ook al bijna bij de finish”.

Blik (op oneindig)

Helaas, na het stukje dat ik in gedachten had was Garnwerd zelfs aan den einder nog niet in zicht. Bovendien, stukjes worden lange einden als de billen doof en pijnlijk worden, het eelt op de handen te dun blijkt en de kilometer bordjes zich tergend langzaam laten opvolgen.
De omgeving blijft gelukkig inspireren en stug volharden we in onze cadans, kilometer naar kilometer tot daar eindelijk Hotel Hammingh aan ons voorbij glijdt en we nog maar een laatste stukje hoeven tot de finish. Ook dit blijkt achteraf een flink stuk te zijn van precies 734 slagen, waarvan de stuur er ons zo’n 150 met strong laat roeien omdat hij ergens in de verte de finish heeft ontdekt.
Maar het gevoel is groots als we met z’n vijven onder de witte vlag doorschieten.
Na de sluis trakteert Jose ons op heerlijke appeltaart en hierna roeien we in roes en op de automatische piloot naar de Hunze toe. De ontvangst thuis is ook groots, gezang, een borrel en een eerste blik…., nou ja een eerste roei medaille dan.
Orga en deelnemers hartelijk dank voor de mooie dag. En speciaal Betty, José en Peter veel dank voor alle support.
Wordt vervolgd in 2023; want er is geen mooiere weemoed dan de weemoed die met regelmaat gevoed wordt!
Peter Marttin

Foto’s Hans Duut