Rose van de Wörthersee

Jullie hebben het mij vast vaker horen zeggen, maar Groningers zien meer van de wereld. Als oud-RIC’er uit Amsterdam nam ik eigenlijk alleen de botenwagen als het echt niet anders kon, maar als Hunzelid zie ik dat nu heel anders; Nait soezen moar broezen. Eerder dit jaar hebben we bijvoorbeeld met een groepje de Oude IJssel Race gestart, een plaatje van een roeiwedstrijd van 12 km op heel mooi water in Doetinchem bij de RV de Ank. En wat was de prijs? Deelname aan de Rose vom Wörthersee!

Maar wat is dat? “Die Rose” is eigenlijk het origineel, de wedstrijd waar later die Nederlandse Oude IJssel Race op gebaseerd is. 16 km zo hard als je kan (of wilt, je mag er ook een relaxed toertochtje van maken, je hebt 3 uur de tijd) in de skiff over een diepblauw meer in het zuiden van Oostenrijk, tussen de besneeuwde bergtoppen en schnitzels. Nou sloeg de twijfel bij mij wel even toe hoor, 16 km is misschien ver, maar die reis ernaartoe nog veel verder. Hoe kom je daar? Hoe komt een Hunze skiff daar? Maar gelukkig was er mede roeigek Carsten, die ziet eigenlijk nooit beren op de weg, wel bieren, en dat lusten we toch best. Arthur wilde ook zeker mee, iets met revanche voor een kapotte rigger. Het bestuur en de juniorencoaches dachten met ons mee, en 3 skiffs mee zou kunnen. Dan nog mijn vriend mee als manusje-van-alles en team compleet.

Gelukkig is er al jaren een hechte groep Nederlanders die hierheen gaat, en die wordt elk jaar groter! De boten kunnen samen op gedeelde botenwagens, er worden vrolijke roeipakjes ontworpen voor de gelegenheid, en we slapen eigenlijk allemaal in hetzelfde “See Resort Barry”. Daar kunnen de skiffs op een grasveldje liggen en kun je ook het water op. Dat is nog wel even een dingetje, want er is geen vlot dus je loopt met je boot op de arm een stuk het water in, voor mij een eerste keer. De eerste 5km hebben we op vrijdag verkend, voor de 11 onbekende kilometers daarna hebben we goed op de kaart gekeken en tips ontvangen van de meer ervaren roeiers zoals “probeer om niet op de waterskischans te botsen”. Maar het sturen komt neer op een keer naar stuurboord en een keer naar bakboord, dus goed te doen! Zaterdag was het racedag en was ik zoals vanouds ontzettend aan het stuiteren en uit enthousiasme de rest van ongevraagd advies aan het voorzien.

Carsten was de eerste, hij had de week ervoor flink griep gehad, maar vond: “Als je er eenmaal bent ga je toch niet niet starten?!” Kon ik mooi even de start afkijken: Bij deze race start je in grote blokken om de vijf minuten, allemaal ongeveer op 1 lijn. Dus waar je op een normale roeibaan met zes boord-aan-boord ligt, was dat nu een poppetje of 25-30. Dan hoor je “attention, go!”, en dan is het chaos. Carsten wilde graag hard starten want dat is zijn specialiteit, en daarna lekker strak doorvaren, en dat is prima gelukt! Met een goede tijd is hij 4e van het blok geworden.

Daarna mocht ik! We hebben alle drie veel getraind en ik had in mijn hoofd dat het daardoor mogelijk zou moeten zijn om met neutraal weer 2:15/500m te varen. En dus vooral niet te hard te starten. Dat niet te hard starten is een beetje mislukt, het was zo’n gezellige chaos om mij heen met allemaal snelle sprinters dat ik meewilde. Daardoor haalde ik wel vrij snel een andere blonde mevrouw in. Op het tweede rechte stuk heb ik het tempo hoog gehouden maar wel heel verstandig ietsje minder hard getrapt, en ook even om me heen gekeken. Mooie bergen, je komt langs een eiland en langs een Oostenrijks kerkje op een landtong. En omdat het water superhelder is kun je je blad onder water langs je zien gaan. Ik realiseerde me opeens: “Wat een goed leven om dit te mogen doen!” Maar toen was daar ineens weer die blonde dame! Even focus hoor, die mocht er niet langs natuurlijk. De laatste 4km was dus hard doortrappen tot de finish om haar voor te blijven. Het resultaat? 2:14/500m! Ietsje sneller dan bedacht.

Het blok erna was Arthur aan de beurt. De Hongaarse bondsroeiers in zijn blok waren binnen de kortste keren uit zicht, maar de eerste helft ging het wel boord-aan-boord met twee andere concurrenten. Dat is goed voor de motivatie om 16 km hard te roeien. Na de eerder genoemde waterskischans werd het water wat slechter en daarmee de snelheid wat lager. Uiteindelijk wist ook Arthur tevreden de finish te bereiken in ruim 1:09:00 en was het tijd om de boten zo snel mogelijk af te riggeren, zodat we ons op belangrijker zaken konden gaan richten.

Daarna hebben we genoten van lokale specialiteiten uit Karinthië, zoals knödels en allemaal zelfgebakken kuchen en uiteindelijk dan toch ook het verdiende biertje (of was het er meer dan 1? Dat kan ik mij niet zo goed meer herinneren…)

Er is een herinneringsmedaille voor iedereen en er zijn ook nog prijzen voor elke snelste roeier per leeftijdscategorie (de oudste deelnemer was 84!), dus de prijsuitreiking was heel gezellig. Omdat ik de 3e tijd van de vrouwen had kreeg ik ook nog een leuk extraatje mee. Als vereniging De Hunze waren we 7e van de 50 internationaal deelnemende roeiverenigingen!

Onze dank is bijzonder groot richting de toppers Nick en Renze voor het rijden van de Betty Goedewagen-car heen en weer naar Doetinchem! Zonder jullie was het niet gelukt. Volgend jaar gaan wij sowieso weer en nu we het verkend hebben maken we er heel graag een nog groter Hunzefeest van. Wij willen wel de botenwagen leren rijden en dan de hele “Barry” vullen, iedereen welkom!

Nienke Mekkes